Mensen willen ‘gewoon lekker (samen)werken’ om mooie dingen te maken of mensen te helpen. Wat maakt toch dat samenwerken vaak zo een gedoe wordt, en wat gaaf als het soms ‘als vanzelf’ gaat. Als ik dan bij de correspondent de titel ‘Deze hulpverleners omzeilen de regeltjesrompslomp – zodat gezinnen écht geholpen worden’ lees, ben ik getriggerd.
Veerkrachtig samenwerken
Om (veer)krachtig samen te werken zijn volgens het systeemdenken drie elementen van belang.
· Een helder en aansprekend doel
· Een duidelijk speelveld en ‘eerlijke’ regels
· Relaties die tegen een stootje kunnen
Sterke (samenwerkings)relaties kunnen best lang onhandigheden op de niveaus doelen en speelveld/spelregels ‘opvangen’, maar als problemen op deze niveaus te lang blijven bestaan en niet opgepakt (kunnen) worden, leidt dit uiteindelijk tot gedoe in de relaties en tot een slechte samenwerking.
Regeltjesrompslomp
In de zorg/hulpverlening is het speelveld zeer gesegmenteerd en daarmee zijn de doelen ook versnipperd. Er zijn vele instanties, met vele (sub)doelen en nog meer potjes. Samenwerken is daarmee een flinke uitdaging.
Dit artikel van De Correspondent gaat over het Team Toekomst uit Rotterdam, dat ‘hulp biedt waar je direct wat aan hebt’. Dat is in ieder geval een aansprekend doel. Het team probeert bij de basis te starten, bijvoorbeeld door eerst geld- en onderdakproblemen aan te pakken.
Ook op de elementen speelveld/spelregels en de krachtige relaties lees ik mooie voorbeelden. Michele van Tongerloo schrijft bijvoorbeeld in het artikel hoe het team niet in aanmerking kwam voor een bepaalde accreditatie: ‘Het paradoxale is: juist het níét afhankelijk zijn van de NJi-accreditatie zorgt er in het geval van Team Toekomst voor dat er meer tijd gaat naar directe hulp, in plaats van naar regels precies naleven. ‘Wij bieden maatwerk en doen wat nodig is’, zegt Van Rijn. ‘Niet in de systemen passen geeft je de vrijheid om te doen waar je in gelooft.’
Sterk netwerk
Bestendige relaties bouwen is een ander belangrijk punt, zegt ze, en dat is een reden dat haar team niet uit de wijk vertrekt. Haar ervaring is dat het ongeveer een jaar duurt voordat je een band hebt opgebouwd die nodig is om iemand verder te helpen. ‘De wijkteams hebben die tijd niet, maar dat kan je ze ook niet kwalijk nemen. Er zijn te veel dossiers, te weinig personeel en ze zijn veelal rondom een déélprobleem georganiseerd. Stopt dat probleem, dan laten ze het dossier los.’
Samenwerken gaat als vanzelf
En het mooiste vond ik hoe deze manier van werken tot spontane betrokkenheid en samenwerking leidde: ‘Tijdens de inzameling (van geld via een croudfunding om een gezin snel te kunnen helpen, MB) zag ik hoeveel medewerking er kwam vanuit Van Rijns team. Ja, ze konden het geld dat ik voor het gezin had geregeld wel op hun rekening parkeren; ja, ze konden moeder begeleiden naar het ziekenhuis; ja, ze konden ook in de avond even langsgaan; ja, ze konden boodschappen doen. We maakten een WhatsAppgroep aan om de hulp te coördineren en te verdelen – het ging vanzelf.
Dat is ook mijn ervaring, als je de drie aspecten van veerkrachtig samenwerken op orde hebt, gaat samenwerken ’als vanzelf’
Lees hier het hele artikel: https://decorrespondent.nl/15269/deze-hulpverleners-omzeilen-de-regeltjesrompslomp-zodat-gezinnen-echt-geholpen-worden/5cd2bd4e-100f-0fd8-3113-ae50ed35e3b4
Ervaar je gedoe in de samenwerking in jouw team of organisatie, neem dan contact met ons op om te onderzoeken hoe een aanpak op basis van het systeemdenken jou wellicht kan helpen.
